Poezi nga AGIM BASHA /
ANONIME
Sot, ende jemi në mars
dhe sa stinë kanë shkuar pa u ndjerë ?!
Ti ishe një vajzë që rriteshe
dhe sot ashtu je, pranverë.
Them ndonjëherë të telefonoj
megjithëse, s’kam as numër të saktë,
cilin të pyes, për telefon dhe emër,
askush s’di, t’më thot diçka për ty, një fjalë.
Misteri jot, është si mister atomic.
Që lindjen dhe vdekjen i mbyll në molecule.
I vetmi, vështrimi im, rënë mbi ty,
mbi të gjitha,më e rëndësishmja urë.
Imazh i harruar mungesës sime të gjatë,
të shoh befas, në mëngjes herët,
por, fjalët më sosen, guximi ikën më le,
betohem, po e takova një herë tjetër.
Dhe kështu, shkon koha,
ikën në arrati, harrohet me punët e saj,
dhe mbetem krejt i vetmuar përsëri.
Νdoshta…që, të tjerët të bëj me faj!
Ti s’ke kohë të mendosh për vete.
Dilemat, mëdyshjet në grackë të kanë zënë,
shërben kafe dhe meze të mirë për bosat,
e ndonjëherë, eh, të vjen ti shash ‘’me nënë’’.
Them të telefonoj ndonjëherë.
Dhe s’di, pse tani të kujtoj më rrallë,
në rrugë mimozat që kanë çelur
më qortojnë, çuditen, mendojnë,
ndoshta nuk kam mall!
E di se pendohen ato në çast,
njësoj si ti,që s’më fole as dje,
dhe bëre celularin me faj
ti,që mallin si unë, gjirit fshehur e ke.
Dëgjo,miqërsisht të them:mos lejo kohën të iki,
të shuhet,të humbë edhe një stinë,
që pastaj,
për ca rrudha dhe brazda të lehta ballit
të mos pyesësh: Po këto, nga na mbinë ?!
Them të telefonoj vetëm një çast.
Por, ashtu si Ti, seç kam në krahëror një dilemë.
Ngrije të lutem telefonin.
‘’Të dua’’,kaq thjesht, dua të ta them!
