Nga ODISE PLAKU /
Guxo të ëndërrosh dhe kur nata është terr,
kur bota këmbadores pa mëshirë të merr.
Kur rrugët të duken pa fund e pa dritë,
kur vdekja i rri jetës si i pabesi në pritë.
Guxo të ëndërrosh si fëmijët e vegjël,
që besojnë në flutura, ngjyra edhe qiell.
Mos ki frikë nga bubullimat që kërcasin motit,
mos e mbyt ti veten në liqen të lotit.
Guxo të ëndërrosh edhe kur nuk mundesh,
kur si direku anijes nëpër dallgë ti tundesh.
Një ëndërr e vogël mban zemrën gjallë,
një hap i guximshëm shpirtin të ringjall.
Guxo të ëndërrosh dhe në dritë të syrit,
kur fryma të ndalet në gurin e murit.
Se në secilën ëndërr fshihet një stinë,
në secilën stinë një botë që rilind
