Nga FATIME KALIMASHI /
Sa herë mendoj për nënën
I kujtoj fëmijët pa dorë mbi ballë
Ata që rriten mes heshtjes dhe mungesës
Me zemrën që lutet për pak dritë të bardhë
Sa herë kujtoj babanë për liri dha jetën
Mendoj për ata që mbetën në djep
Lotët e tyre s’kanë ku të mbështeten
Veç era i mban e drita qiellit i ndjek
Sa herë vështroj fëmijët e mi
Mendoj për ata që s’patën mundësi
Të ndjejnë një zë një dorë të ngrohtë
Por vetëm boshllëkun që s’ka kufi.
Shpirti fëmijëve nuk njeh vetëm mall
Mban forcën e jetës dhe rritet si zjarr
Se edhe pa prind ai mbetet dritë
Një zë që frymon një shpirt që ndrit
