Nga ODISE PLAKU/
Humbas shpesh në botën e largët të paemër,
nuk iu trembem lartësive edhe përmbi retë kur dergjem.
Presioni i ajrit çuditërisht më ngop mushkeritë,
i pafrymë ndihem kur eci rrugës në tokën time.
Mezi e pres avionin të hapi barkun të më gëlltisi,
të iki nga lodhja dhe zhgënjimi i fjalës” Të dua”,
që si një parrullë e dalë boje tani më grris sytë,
ndaj tretem botës së reve si zogu i lënë vetëm.
Veten s’e saldoj në ndenjësen e avionit me frikë
Se një rrip jetën as ma merr e as ma jep.
Si meteor do më pëlqente ajrit të digjesha,
pa ëndërruar për duart e tua që më presin në tokë.
