Greqia është duke u përpjekur për të zgjidhur dallimet e vazhdueshme e marrëdhënieve të rrënuar me dy fqinjët e saj veriorë (Maqedonia dhe Shqipëria).
Në një skenar i tillë mund të: për të konfirmuar në praktikë rolin tonë konstruktiv në faktor rajonal stabilitetit, pjesërisht të rimarrë pozitën tonë në Evropën Juglindore, për të grumbulluar kapital diplomatik, duke e përdorur atë në çështjet më kritike kombëtare për të ndaluar rritjen dinamike nga ana e Tiranës, Ankaras por edhe e ardhmja e Beogradit. Përveç kësaj, ndjenjat anti-helenike në Maqedoni dhe Shqipëri duket të jenë në rritje dhe do të ishte mirë të qetësohej – pozitive që Athina të hapi dritaren e dialogut. Sidoqoftë, Maqedonia duhet të jetë tashmë aleati ynë natyror dhe argjinatura relative për aspiratat e shteteve të tjera në rajon (përfshirë Bullgarinë).
Megjithatë, për shkak se referenca është Ballkani, është mirë që të lëvizim me vendosmëri, ndërsa marrim masat tona në kohë. Në rajon, marrëveshjet dypalëshe kanë provuar të jenë pa forcë të vërtetë, përveç nëse ato vendosen në një kontekst më të gjerë dhe nën një mekanizëm të vazhdueshëm monitorimi
Natyrisht, një marrëveshje paketë me Shqipërinë është e mirëpritur për sa kohë që është e balancuar dhe me një afat kohor për zbatim. Vëmendje e veçantë është e nevojshme për pakicën greke. Inkurajimi janë veprimet e fundit (edhe pse vonë) për ndërtimin e varrezave për viktimat greke, si dhe heqjen e zonave të pakicave, si dhe sigurimin e ndryshimeve në tekstet shkollore.
Nga tani e tutje, edhe pse mund të ketë raste që në dukje nuk mund të lidhen por në fund të fundit lidhen, pala greke nuk mund të marrë parasysh asnjë kompromis për zonat e detit si precedentin e marrëveshjes 2009 (të cilën shqiptarët e kanë tërhequr) dhe qëndrimet e saj ndaj Turqisë në Egje. Prandaj, nuk duhet të pranojmë një ndryshim në metodologjinë (për shembull, ndikimin e reduktuar të ishujve të Diapondion), të cilën Ankaraja do të përdorë kundër nesh në të ardhmen.
Po kështu, ne duhet të veprojmë në mënyrë kolektive dhe efektive me papërgjegjshmëri (të fshehur ose të dukshme), pasi agjendat revizioniste janë vendimtare për mundësinë e rivendosjes së rendit rajonal. Këtu rifillimi i procesit të pranimit për Ballkanin Perëndimor është i dobishëm, duke na bërë të mundur që aderimin e rreptë të paprekshmërisë së kufijve të bëhet një parakusht, duke kërkuar garanci të afërta brenda një kuadri evropian.
Në të vërtetë, duke pasur parasysh likuiditetin dhe ringjalljen e nacionalizmit, specifikimi specifik (për të respektuar kufijtë ekzistues) nuk do të lidhet vetëm me Shqipërinë, por me të gjitha shtetet e pranuara. Duke iu referuar shembullit të vendeve të Evropës Lindore që janë zhytur në autoritarizëm dhe nacionalizëm pas pranimit të tyre, Athina mund të shtyjë për të siguruar dispozitat e nevojshme për vendet e Ballkanit Perëndimor. Kështu, ajo do të vendos vulën e saj, duke mbrojtur sa më shumë që të jetë e mundur interesat e saj.
