ATDHEU IM !

I lashtë sa Toka, sa Qielli

I madh sa tërë globi

Te ti ndriçoi më mirë dikur Dielli

Me gjuhën tënde pat folur dhe Homeri

Por sot të ka mbuluar terri.

Atdheu im

je vetë historia e njerëzimit

Në shtratin tënd lindi jeta

Kurse sot je mbuluar nga pabesia e harrimit

Të nomadëve të ardhur prej shpellave e kënetave…

Duke u bërë metaforë e vajtimit.

Atdhe im

Ta grinë trupin mijëra vite

Tentuan ta varrosin gjuhën zakonet e traditat

Por i coptuar e i gjakosur u ringrite e klithe

“Jo nuk kam vdekur ende nuk jam kufomë

Që të thoni na ishte njëherë një Shqipe”

Atdhe im

Me një mijë e një plagë por i gjallë ende

Me varre armiqësh trupin mbjellë

Plehrat e globit frymën po ta ndalin

Dhe eshtrat po t’i bluajnë qentë e zgjebosur

Kurse ne populli i fiseve të marrosur

Rreth varrit tënd po vallëzojmë të xhindosur…