Poezi nga Miranda Troci Derti/
Me lotë bijë të prita e me lotë të përcolla.
Ata pak ditë më shumë u përmallova.
Ikën ata pak kohë sa hapë e mbyllë sytë.
Sikur me pa andërr e shpejt mu poditë.
Bija me cullë veç se ma shtoj e ma përvëloi shpirtin.
Mezi ia kuptova ata fjalët e mbesës e nipit.
Shqip vetëm dy fjalë e flisnin gjuhë të huajë.
Jam shqiptar më tha po qysh baba më ka mërguar.
Me lot vjen në shtëpi të vet e prapë lotin merr me vete.
As s’na mban vendi ynë e këtu humbëm çdo fije shprese.
Lotë e mërgimtarit u mbushë shpirti s’mban më.
Të namurit e epokës sot e përgjithnjë.
Sa trishtim ku sytë e fëmijëve kur ikin me sytë me lotë.
Qajnë me britmë e mallëngjim kur i përqafojmë.
Alfabetet e huaja çdo kund shkojnë mësojnë.
E shkollat e botës çdo kund shqiptarë studiojnë.
Përqafimet nënë e bijë e shpirti po na kalbet.
Një herë në vit i shohim e zemra veç po kallet.
Po na tretet dhe ashti e palca ktë epokë të trishtë.
Përditshëm pijmë lotin e përtypim vetminë .
Miranda Troci Derti
Reç Dibër!!
