Së shpejti del nga shtypi libri me poezi “Kristale mbi petale“ nga Delina Kreka, poezi të zgjedhura, të cilat i dhurojnë lexuesit kënaqësi, emocion dhe fllad, nëpërmjet vargjesh që dalin thellë nga zemra e autores së re korçare.
Me plot dashuri autorja shkruan për njerëzit, meditime e njëkohësisht plot pathos për të sotmen dhe të nesërmen, për brezin që jemi dhe brezat që vijnë.
Në vëllimin e saj “Kristale mbi petale” autorja shpalos me profesionalizëm dhe mjeshtëri, që e bëjnë këtë libër poetik të veçantë dhe me vlera të mëdha. Në këtë krijimtarinë e saj të parë poetja korçare del para lexuesit me 100 poezi, që shumë shpejt e fut lexuesin në brendësi të të gjitha gjinive të dashurisë me energji pozitive.
Delina ka ardhur duke e ëmbëlsuar poezitë e saj, aq të thjeshtë, të bukur dhe miqësore. Krijimi i saj i parë është pritur me fjalët dhe përshtypjet më të mira, duke filluar që nga Demir Gjergji, i cili ka bërë edhe redaktimin, duke u shprehur se, poezitë janë të një niveli shumë të mirë.
Në përfundim mund të themi se poezia e Delinës është një rëkezë e kthjellët që bën muzikë, ndërsa rrjedh fshehurazi poshtë barit të njomë, për të udhëtuar drejt detit të jetës… me mendimin dhe krijimtarinë e saj bëhet pjestar në çdo familje shqiptare.
Ja dhe disa poezi të marrë nga vëllimi “Krisale mbi Petale” !
Lutje ne altarin e shpresës!
Lutje, përditë në altarin e shpresës,
Heshtur thua, emrin tim.
Në muzgje të përmallshëm pret!
Pret, në të përgjumurin agim.
Buzëqeshja, pjalm i shpirtit
Gatuar, servirur,
Mbeten “tryezes” shtruar.
Fillim stine unë,
Në ç’do tre muaj të vitit.
E stinët ikin,
E vijnë bashkë me mua.!
As unë, as ti
S’ka se, si ta di,
Se si t’i mbylla shtigjet e tua?
Sundimtare unë, a ti, rob i vet dorëzuar?
Tingull dal që andej
Dritë nga sytë e të ndriçoj
Pas lutjes, që mban emrin tim,
Në fund ti pëshpërin, amin…!
Qajnë qershite.
Gushë me gushë,
E sy me sy,
Sa bukur
dukemi të dy!
Dorë për dore ,
E sup me sup,
A s’jemi bashkë
Një trup!?
Degjoj dritën në sy
Të bardhën e agimit dritë
Që flet- qete
Më zgjon perdite!…
Shiu, era
Përplasen në xham
Të them ” UNË JE”
Më thua ” TI JAM”….
Qershitë ,qajnë shiut
Embëlsi
Kjo është dhimbje
A dashuri !?…
Dialog ne distance
Ajo : teksa ujë pi
Ç’po bën ai?
Ai : teksa bie një yll,
– sikur ta dish?
Pres që të vish
Sa herë të kujtoj
Malli me merr dyfish…!
Hëna në ballkon
Kotet, shtriqet ,krahun kthen!
Ai : shuan cigaren e fundit
me rrathë tymi të nikotinës
Përplas qepallat retines.
Ajo – mbulomë me qerpik
Rri këtu mos ikk
Mbulomë poshtë – sipër
Pranverë e dimër!..
Ai : nje shtrengim dhimbje
Në kraharor,
Fjete?
Jo mos fli
Pritmë të vij
Folmë me sy
Pastaj me puthje
Te ti mbyll të dy…!
Qeramika fëminore.
Në rrënoja ëndërrash fëminore u ula të çlodhem
Rreth shtyllave të mermerta
Mbuluar dhe , hi!
Qielli lart veshur i mbufatur
Një pallto të trashë, të madhe, gri.
Fëminoret ëndërra,
Me buzeqeshje i ndërtova
Tinëz, mengjeze – mesnatave
Teksa veja – vija nxitimthi,
Rrugës së qumështit.
Punën zëri nënës e ndërpriste
-Çohu biro , agoi…!
Tani veç rrënojat janë të miat.
Qytete ,kopshte,kështjella
Kështjella ëndërrash…
Buzëmbrëmjeve, xixëllonjat
Më vijnë , flasin bukur ,trishtueshëm.
Me fosforin e dritës së bardhë!
Si dikur, kur i mbidhja si yjet në duar
Për të ndriçuar botën time,
Me njohën sot lotët mi bënë perla faqeve
Sot ndriçojnë rrënojat , statujat e sinqeritetit, copëza delirësie
Mos zbehen mos thërrmohen!
Statujat e dritave ,copëza kujtimesh
Qeramika të thyera,
Mozaike rrugësh kupa fron thyera
Qe s’ke si i mbush me verë ëndërrimesh
Mes psherëtimës ngre krye
Forcë gjej
Të ruaj. Copëza feminore…
Muze të ngrej!…
