I ftohti ka filluar të shpojë rrobat dhe të bëhet agresiv. Fillimi i dhjetorit në Grammos duket gati për të përballuar çdo “lojë” të borës. Aroma e kafesë së nxehtë që vjen dhe një buzëqeshje e madhe zbut dridhjen.
Violeta, e vetmja grua që jeton përgjithmonë, nëntë nga dymbëdhjetë muajt e vitit, në fshatin Grammos, do të thotë dhe do të hapë zemrën për agjensinë e lajmeve APE-MPE.
Fshati historik i Greqisë, që merr jetë në pranverë dhe verë me një grusht blegtorësh, por edhe vizitorët që duan të shohin kreshtat e malit historik dhe liqenet e tij alpine.
Për Violetën, pamja e malit është ajo që e kompenson dhe dashuria e të shoqit është ajo që e mban të lumtur, e bën të aftë të përballojë të gjitha kushtet e vështira të malit “të egër”, edhe kur doli ballë për ballë me arinjtë.
“Violeta kishte ardhur në Korçë për një vizitë, tregon Violetta duke folur për Agjencinë Athinase/Maqedonase të Lajmeve.
Nga qyteti dhe skijimi që bëri atëherë, në moshën 23-vjeçare, në Shqipëri, Violeta Pinxa vendosi të linte gjithçka pas dhe të ndiqte Gjergjin, duke zgjedhur të jetonte pjesën më të madhe të vitit si blegtori në fshatin e tij malor Grammos. në një lartësi prej 1380 metrash. Një fshat, të cilin dimri e takon shumë herët, me borë shumë herë që kalon edhe dy metra.
“Dëbora nuk më trembi kurrë, më kujtohet shtatë vjet më parë, ra aq shumë borë, sa që për të transportuar kafshët (250 lopë), na u desh të ecnim shumë në dëborë. George ishte i lezetshëm. Kishim një punonjës të ri që ishte shumë i frikësuar. Ai thotë: “tani këtu do të qëndrojmë”. Unë u përgjigja se kjo nuk është e mundur. “Dhe si do të largohemi?” më thotë. Gjergji mori xhipin dhe hapi rrugën. E ndoqa disa kilometra në këmbë, duke ecur nëpër borë, që të më ndiqnin kafshët, engjëjt e mi të vegjël. Kështu e bëjmë ne. Ju hapni rrugën atyre dhe ata ndjekin. Të vijnë me erë dhe të ndjekin”, thotë Violeta.
