Nga Zana Pira /
Labirintheve té kohés
Udhétova udhëve pa udhë
Për gjatë natés
Duke i kafshu gishtérinjté e dorés
Papritmas më shfaqet
(Artemida) e përlotun
Mbéshtillet né pagjumësinë e universit
Kalldërmeve t’radhëtisë dënesë
Ndërsa unë zvarritësha disi e hutuar
Herë djathtas herë majtas
Koridoreve të legjendës
pa e hapun dritaren
Vetëm (Doruntinën) e pashë
Të pragu i konakut
Ku Fryente një erë e hazdisun
Me shi
Drejt meje vinte si me magji
Mveshun me lëkuren e gjarprit
Atë natë datën nuk e mbaj mend aq
Veçse akt dhunimi ishte
Po ishte besomni se po
Në çast i thash vetés dërgoma një engjëll
Të vdesi jashtë kësaj kohë pa e ditun se kush jam
Apo të rroj si një grua e trishtuar
Në k’të cep të botés.
Ah sërish më thoni si të doni
Unë tashmë me boten
Dialogova me gjuhen e paqes
Vetém me Gjuhën e paqes
Dhe burrë shtetasëve t’botes
JU thash se Shekspirin e lexoj
Njësoj si Betovenin.
Hëna me ngjyrë blu
Përse kërkoj
nga vetë jeta
t’i nënshkruaj
vdekjet e paprezentuar
para syve t’përqeshun…
Ndoshta bota
mbanë në vete
aq shumë ligësira
sa për të hequn qafe
udhtë e ftohfta akull.
kalldërmeve t’radhëtisë..
Nën muzgun e natës
hëna me ngjyrë blu
kishte ikur larg qiellit
ndërsa unë kërkoj
të marri atë që humba dikur
pa e kthyer kokën mbrapa
dhe vazhdimisht e shikoj vetveten
në pasqyren e ‘ mbretëreshës (Teutē)
Kur u lindëm vertikalisht
e horizontalisht vdesim pak..
mbështjellun lëkurën e përgjakun
me pëlhurën e mëndafsht
deri në dhëmb….
por si popull nuk vdiçëm
kurr asnjëherë
natyrisht
se kurr nuk vdiçëm.
Prandaj ende vazhdoj
t’i numëroj një nga një
hapat e gjarpërinjëve t’gjakut
nëpërmes vrimës sē gjilpërës
Vizitort e ekspozitës
banojnë rrejshëm
nëpër trurin e tyre terrtë
më pas
ëndërrojnē çmendurisht
sipērfaqen e vendit
t’im….
Zana Pira / Kosovë
