Nga AJETA PAVATA
Zemra rrënqethet n’pranverë
Është e urtë
Miqësore
E dëgjueshme
E fshehur n’grohtësi kraharori.
E urta zemër
Ka plot dëshira
Për një çast harron pezmin
Harro zhgënjimet
Harron se dje qe irituar
Kishte dimër-fortunë
Pranvera sot këtu qëndron ngujuar.
N’pranverë
Çuditërisht
Nervat zbresin shkallëve
Ca të tjera zbresin nga trarët
Disa ngjitur mbi re
Zbresin ngadalë
Ngrohen n’pranverë
Me kujtime t’acarit
Pranë diellit
S’është njësoj si pranë zjarrit.
Kjo zemër është arkiv moti
Plot vrull paqe
Mister pafund i ndjenjave të buta
Plot ritme me tinguj buzëqeshjeje
Me tinguj mërzie
Me vaditje marrëzie.
Unë
Zemra dhe pranvera
Pulsim i përbashkët.
