Ata kanë ikur nga luftërat, persekutimet dhe abuzimet seksuale – dhe kanë një vullnet të fortë për të ecur përpara. DW bisedoi me gratë në disa qendra refugjatësh në Greqi rreth shpresave të tyre për të ardhmen dhe udhëtimin e tyre aventureske.
Shumica e grave që takuam në kampet e refugjatëve grekë nuk donin të flisnin para kamerës. U deshën shumë orë biseda të gjata për t’i bërë ata të ndjehen të sigurt sa për të ndarë disa gjëra për veten e tyre. Vetëm disa prej tyre na u afruan spontanisht, të gatshëm për të ndarë historitë e tyre dhe për të folur për planet e tyre për të ardhmen. Një grua e tillë është Silav, nga qyteti i Hardan në Irakun e veriut. Ajo u detyrua të largohet nga shtëpia e saj me burrin e saj, një ushtar që luftoi kundër “Shtetit Islamik” (IS) dhe u torturua. Ndërsa ata po largoheshin nga qyteti i tyre, ai gjeti një vajzë të vogël pranë rrugës, me sa duket vetëm pak ditë e vjetër, duke gjakderdhur dhe duke qarë, tha Silav për DW. Ai e mori fëmijën me të gati instinktivisht, pa një mendim të dytë.
Të tre e bënë atë në Turqi dhe pastaj në Greqi, duke kaluar rajonin e Evros në kufirin greko-turk. “Unë nuk kam fëmijë të mi, kjo foshnje është fëmija im tani. Ishte detyra ime si një grua të bëhesha nëna e saj,” tha ajo për DW. “Nuk mund ta imagjinoj jetën tonë pa të. Unë jetoj dhe shpresoj për një të ardhme më të mirë vetëm për shkak të këtij fëmije”. Për momentin, Silav, burri i saj dhe vajza tani dy vjeçare po qëndrojnë në qytetin grek të Tebës, duke pritur që procesi i tyre për azil të familjes të përpunohet. “Ne duam të ikim. Unë vetëm dua të luftoj për fëmijën tim,” tha ajo./infomigrants/
