Unë kam lindur në Pire. Nëna ime ishte e mrekullueshme, modele e drejtë. Ajo nuk punoi sepse u dashurua marrëzisht me babain tim (me profesion mësues) i cili i kërkoi të mos punonte për të qëndruar në shtëpi dhe për të rritur fëmijët. Nëna ime donte shumë fëmijë por më në fund pas meje u bë një gabim gjatë lindjes dhe i hoqën mitrën. Kështu që ajo nuk mund të bënte asgjë tjetër.
Kështu e kuptoni se cila ishte dobësia ime. Nuk më mungonte asgjë dhe nëse e kisha, e kisha para se ta kërkoja. Shumicën e kohës e kaloja me nënën time, babai erdhi nga Universiteti në mesditë dhe humbi në librat e tij deri në orët e vona të natës. Një ditë e morën nënën time nga Universiteti dhe i thanë të ikte se diçka kishte ndodhur. Babai u rrëzua aty ku jepte mësim, i kishte pushuar zemra, ishte vetëm 45 vjeç.
Befas brenda natës, ajo mbeti vetëm me një fëmijë të vogël, mbeti me mua. Ishte në moshën 27-vjeçare. Të gjithë ia kthyen shpinën dhe prindërit e saj ende nuk shqetësoheshin. E keqja është se ajo nuk ka punuar dhe deri atëherë nuk ka ditur të bëjë asgjë që ne të jetonim. E bukur sa ishte dhe një vejushë aq e re, nuk kaloi shumë që emri i saj doli në dritë por nuk i interesonte. Ajo ishte gjithmonë e buzëqeshur dhe fliste mirë edhe me ata që dinte se flisnin keq për të. Kuptimi i saj i vetëm ishte që të mos hidhërohesha dhe të mos më privohej asgjë.
Filloi të lante shkallët dhe rrobat në shtëpi të tjera. E dëgjova duke thënë se burrat po hidheshin kundër saj dhe ajo duhej të ndalonte dhe të hiqte dorë. Herë të tjera i jepeshin punë të rënda me qëllim për ta lodhur dhe për të mos shkuar më, sepse zonjat e shtëpisë ndiheshin të kërcënuara.
Pas ca kohësh, ajo filloi të sillte shumë para në shtëpi. Një shumë e pashpjegueshme parash. Këpucë të reja për mua, mish dy herë në javë. Ajo tha se u punësua në një shtëpi të pasur dhe se i kishin paguar dyfishin e parave sepse ishte mirë, por duhej të ishte larg disa mbrëmjeve. Çfarë mund të thotë një fëmijë 10 vjeç?
Për tre vjet, çdo ditë, nëna ime dilte nga dyqani i këpucarit mbrëmjeve para se të shkonte në…”punë” dhe më linte ushqim dhe para. Ajo qëndronte jashtë, duke qarë dhe duke folur me vete. “Fëmija im kryq, më fal, më kupto”. Çdo natë njësoj për tre vjet. Një Vit të Ri ajo qëndronte jashtë në dëborë, e dridhur dhe e mavijosur nga ngrica, duke qarë dhe duke përplasur derën. I hapa dhe kështu ajo më çoi përsëri në shtëpi. Pas disa muajsh u larguam dhe u vendosëm vetë në një pallat.
Ajo vazhdoi këtë punë, nuk e pyeta më. Në një moment u rrit dhe u ndal. Më bleu një shtëpi, më ndihmoi me martesën dhe fëmijët e mi. Ajo nuk u martua kurrë, nuk mendoj se ka pasur ndonjë lidhje pas kësaj. Ajo mund të ketë qenë i neveritur me gjithçka që pa atje. Pak para fundit të jetës së saj, ajo bleu një shtëpi të vogël në majë të një mali në një fshat afër Athinës dhe doli në pension atje, në paqe.
Asnjëherë nuk diskutuam se çfarë ndodhi atëherë. Pse nuk bëri ndonjë punë tjetër, pse duhej ta bënte këtë punë, pse nuk e mendoi se sa na torturonte kjo, si do të ndihesha po ta merrja vesh, që më në fund e mora vesh dhe në mënyrën më të keqe. Që kur isha 18 vjeç e deri sa ajo ndërroi jetë, nuk kemi folur kurrë.
Ajo më kishte thënë vetëm një gjë.
“Beimi djali im, as në vetë nënën tënde.”
Sa te drejte kishte.
Mami, nuk më intereson çfarë ke bërë me trupin tënd, por me shpirtin tënd.
Dhe shpirti yt, zemra jote, më përqafoi i tëri dhe nuk më la të ndihem për asnjë çast sepse nuk kisha baba.
Për mua pasioni është në zemër, jo në trup.
Edhe unë jam rritur nga një zonjë.
Mami, faleminderit!
Stavro.
ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ
