Nga AGIM BASHA /
Ky qytet që shihni.
Dikur vishej mire, me guston e vajzave
Kishte “look” modern studentësh dikur
I shëndetshëms ish, por s’kish azëm,reumatizma
e ngacmonte mërrallë.
Gjethet binin trotuareve çdo vjeshtë.
Dhe në maj mbi vesëkrihej bari iparë.
Ky qytet që shihni tani
Është dy dekada tëtjera më plak.
Por më fanatik sedikur
Ky qytet që enjihnit dikur.
Kish një liqen-pasqyrë ku shiheshit çdo mbrëmje
Sot gjithë djersë e pluhur, liqeni thyer në pellgje
Nëpër rrugë hije estatuja,a thua janë shelgje?
Ky qytet, këto kryqeudhësh të dashura
Ju dorëzua një grupilypësish të mjerë
E stampuar, mbi uniformën e mëshirës së tyre
Histori që përsërit veten, ndoshta të rishkruhet edhe njëherë.
Në këtë qytet që nuke njihni
Jetojnë të lumturaveç kujtimet..
Ëndërra që vritendhe vrasin përditë,
pa zbardhuragimet…
Eh,shitet jeta meulje të madhe çmimesh…?!
Në këtë qytet që po e harrojmë përditë
Jeton edhe ti, e dashur.
Nëpër kështjellat e vjetra, hija e fisnikëve fshihet.
zien në tenxhere supën e përditshme.
që refuzoj ta ve në gojë.
Se mbi ikonolatritë, portalet, shëtitoret antike,
nga hynë e dolënt hemeluesit.
tani barbarëtlëvizin pa drojë.
Në këtë qytet që më, nuk e njihni
Njerëzit janë më tëlirë të mos thonë asgjë.
Lypësat thjesht,kanë më shumë liri të kushtëzuar
Në këtë qytet,endesështë dukur shekulli 21…
Sdi nëse e urrej ajo, këtë qytet
Ku malet përbri, po të ecnin.
janëmë xhentilë se njerëzit.
në stoicizmin e tyre delikat, dinë të thonë
Njerëz! Çmojeni m shumë dinjitetin?
Në këtë qytet që mplaket çdo ditë
Ëndrrat si ameba,likene herbariumesh janë tharë.
Edhe pranvera sikur vonon të vijë
Por vesa, nëritual, puth barin e parë.
Ndoshta gjithçkandodh për inerci.
Çfarë trishtimi të jetosh në këtë qytet-zgafellë
Diku rMigjeni,tha- “çdo ditë shoh qartë e ma qartë
Dhe vuej thellë e ma thellë…”
